De lucht in

De zomervakantie staat voor de deur en het einde van het schooljaar nadert. Het is bijna tijd om de vleugels te spreiden, op naar de middelbare school!

Het doet mij denken aan een aflevering van de BBC serie 'Life stories', waarbij een setje brandganzen een nest op een steile rotswand bouwt. Deze plek biedt veiligheid en vertrouwen, een fijne plek om te groeien en leren. Tot het tijd is om de sprong te wagen en uit te vliegen. Het eerste dappere gansje stapt naar de rand. Aan de ene kant klaar voor de volgende stap, aan de andere kant bang om te vallen en onderuit te gaan. Maar met het vertrouwen van zijn ouders waagt het ietwat aarzelende kuikentje de sprong van een 120m hoge rotswand. Het lijkt eng, maar hij komt heelhuids beneden.

Binnen Maupertuus creëren wij ook een veilig nest voor ieder kind. Een plek waar een kind zich kan ontplooien, veilig voelt en vertrouwen krijgt in eigen kunnen. Waarbij een ieder uniek is en in zijn waarde wordt gelaten. Je mag er zijn en kijk eens wat je al kunt! Natuurlijk zijn sommige stappen eng en verkeer je wel eens in zwaar weer, maar met het vertrouwen van de juf, je klasgenoten, je eigen pedagoog/psycholoog, de paramedici en je ouders gaat het lukken! 

In het begin van het jaar is het van belang dat ieder kind zijn plekje vindt in het nest. Samen een groep vormen, elkaar accepteren, elkaar (letterlijk blindelings) vertrouwen en van elkaar leren. Wat heb jij nodig om straks uit te vliegen? Waar wil jij beter in worden? Wat is een fijne plek in de klas? Kortom; hoe kunnen anderen jou helpen te groeien. 

Gedurende het jaar bouw je samen veel op en leer je elkaar goed kennen. Wie heeft grootste broodtrommel verzameling in zijn lade en wie vindt zijn haar erg belangrijk? En bij wie hoort de uitspraak ‘nooit meer wassen, iedereen (met zweetgeur) vergassen'? De ander trakteert de klas weer regelmatig op schitterende dansmoves of laat iedereen lachen als toekomstig cabaretier. En als je het over bananen hebt, gaan alle gezichten dezelfde kant op. Lievelingseten van de juf? Appeltje, eitje: pizza!

Nu het bijna tijd is om het nest te verlaten, komt er een spannende nieuwe tijd aan. Als ik de kinderen vraag wat afscheid nemen van de basisschool voor hen betekent krijg ik  diverse antwoorden. Bij één jongen komt een grote grijns op zijn gezicht en antwoord: ‘Hoeraaa! Dan kan ik gaan spijbelen en naar de supermarkt in de pauze’. Anderen zien er ook wel de voordelen van: stoerdere jongens, je bent een stuk volwassener en krijgt nieuwe lesstof. Ook zijn er nadelen van de middelbare school die variëren van grotere klassen, lastige toetsen tot aan zwaardere tassen. Dat het echte serieuze leven lijkt te beginnen, wordt door één jongen gelijk van de baan geveegd: ‘Nou bij mij echt niet hoor!’.

Maar zo ver is het allemaal nog niet. Nu eerst even genieten van de laatste weken op de basisschool. De juf uitleggen dat Amerikaanse boxershorts het aller lekkerst zitten, ontdekken dat smurfenland helaas toch echt niet achter het heelal verstopt zit en hopen dat dit jaar nog een knap meisje in de klas komt. Met negen jongens in de klas is het erg gezellig, maar zoals ze zelf zeggen een ‘lekker wijf’ is welkom. 

Lieve mannen, 
Ik heb er zoals ieder jaar alle vertrouwen in dat jullie met beide ‘pootjes’ goed terecht komen. Terwijl jullie een hele leuke, nieuwe en spannende tijd tegemoet gaan, ga ik wederom beginnen met het bouwen van een nieuw nest. Zodat ook volgend jaar een ieder met vertrouwen kan uitvliegen en de sprong durft te maken.

Danielle Sijtsma, leerkracht basisonderwijs

Maupertuus 

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen
www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

e-mail: driebergen@maupertuus.info

Adieu

Wie kent hem niet; de onderwijzer van het Franse plattelandsschooltje uit ‘Etre et avoir’. De man die in de slotscène de tranen uit zijn ogen wrijft als hij afscheid neemt van wat in het afgelopen schooljaar ‘zijn’ kinderen zijn geworden. Een hartverscheurend moment dat bij menigeen zorgt voor het nodige kippenvel. In een dergelijke docufilm vlieg je door de tijd en zijn alle aandoenlijke shots prachtig aan elkaar geplakt. Dat maakt het natuurlijk tot een rooskleurig geheel wat toewerkt naar een tranentrekkende eindclimax. Hoe anders is soms de beleving als je met je voeten in de modder staat. Gedurende een schooljaar moet je soms hemel en aarde bewegen om vóór de zomer tot een bevredigend eindresultaat te komen.

Eind augustus begint mijn gemoed zich te roeren. De vakantie is nog niet eens voorbij en toch krijg ik al een gevoel van heimwee naar die zorgeloze weken die dus nog niet eens voorbij zijn. Aan de andere kant voel je de kriebels om weer te beginnen langzaam de overhand nemen. De nieuwsgierigheid naar de samenstelling van je nieuwe groep, het weerzien van collega’s en de frisse ambitie om meer dan ooit al je goede voornemens na te jagen. Het is een bedenkelijke mix van emoties die me jaarlijks overvalt. Maar eenmaal een voet over de drempel betekent dat onvoorwaardelijke overgave aan het komende schooljaar. Je stapt in een trein die pas weer ergens in juli tot stilstand komt. Bon voyage!

De eerste weken van het nieuwe schooljaar staan voornamelijk in het teken van kennismaking in de ruimste zin van het woord. Ik wil dat de klas zo snel mogelijk een groep wordt. Her en der wordt wat gesnuffeld en sommigen doen waar nodig een symbolisch plasje en bakent zo zijn of haar territorium af. Als dan uiteindelijk de voorwaarden zijn gecreëerd om lekker te functioneren, kan de druk wat op de ketel.

Je daagt ze uit, jaagt ze op, prikkelt ze, kalmeert ze, overtuigt ze, inspireert ze en verveelt ze. Alles met als doel; groei en ontwikkeling. Want elke leerkracht belooft in gedachten zijn leerlingen een gouden toekomst. En elke leerkracht belooft zichzelf tegelijkertijd alles te doen wat binnen zijn mogelijkheden ligt om deze belofte na te komen. Maar hoe guur voelt soms de tegenwind tijdens dit proces als zelfs de vierde instructievorm van een breuk niet beklijft. Of wanneer de goedbedoelde bemoeienis van ouders niet per se bijdraagt aan de gewenste ontwikkeling van het kind. Hoe moedeloos kan een leerkracht zich voelen als die lieve leerling wel wil maar het niet doet, of wel doet, maar het niet lukt. Het is een lange stoeipartij om het beste in eenieder naar boven te halen. En het is deze uitdaging die het onderwijs zo eindeloos boeiend maakt. Als leerkracht zie je de kinderen soms meer uren per dag dan hun eigen ouders doen. En in al die uren deel je lief en leed, ga je soms door diepe dalen maar beleef je ook prachtige successen. Want zonder wrijving, geen glans. En aan het eind van het schooljaar voel je je plotseling heel even de onderwijzer uit ‘etre et avoir’. Je schudt wat handen, zwaait je leerlingen vriendelijk uit en beseft in stilte; wat is het toch een voorrecht om leerkracht te zijn. Het was weer een mooi jaar.

Santé!

Luuk Leussink, mentor/docent op Maupertuus

Maupertuus 

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen
www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

e-mail: driebergen@maupertuus.info