maandag 20 juni 2016

Fluitend naar school

Kije kwam begin 2015 bij mij in de klas nadat hij anderhalf jaar lang geen onderwijs had gevolgd. Inmiddels durft hij weer met vertrouwen vooruit te kijken. Hij omarmt school en heeft grootse plannen voor zijn toekomst.
Samen met Kije heb ik zijn ervaringen van de afgelopen periode op Maupertuus op papier gezet. Aanleiding hiervoor is een project dat we enkele weken geleden op school zijn gestart. Het ‘Project Thuiszitters’ moet ertoe leiden dat we begin komend schooljaar een groep starten met 5 a 7 thuiszitters. De actualiteit schreeuwt om aandacht voor de in totaal 8000 kinderen die, mede dankzij het passend onderwijs, geen geschikt ‘passend’ onderwijs kunnen vinden. Ons initiatief lijkt een druppel op een gloeiende plaat, en dat is het natuurlijk ook. Maar kennelijk is het hedendaagse onderwijs niet in staat om aan de zorgbehoeften van sommige kinderen te kunnen voldoen. Het passend onderwijs is een nobel streven, maar voldoet tot op heden dus nog niet. Het opdoen van ervaringen met deze doelgroep en het delen van deze ervaringen met andere onderwijsinstellingen leiden hopelijk sneller tot oplossingen. Zo bezien is onze bijdrage wellicht een stukje groter dan die ene druppel.

September 2014 startte Kije op een reguliere middelbare school in Amsterdam. Kije heeft Asperger. Niet dat ik hier iets mee wil verklaren. Het is slechts een constatering. In zijn geval ervoer hij de klas als erg druk en kreeg hij daarnaast niet de aandacht die hij dacht nodig te hebben om goed te kunnen functioneren. Al snel leidde dit tot schoolverzuim. Korte tijd later ging Kije helemaal niet meer naar school. Hij leidde in deze periode een zeer passief bestaan. Hij leefde naar eigen zeggen meer en meer naar binnen gekeerd. Contact met de buitenwereld bestond louter uit gesprekken met hulpinstanties. Hoe langer Kije thuis zat, hoe groter de drempel werd om weer naar school te gaan.

Het was zijn vader die uiteindelijk contact zocht met Maupertuus. In goed overleg hebben we besloten dat het hoofddoel was om Kije weer onder de mensen te brengen. Het didactische element was van later zorg. Een aangepast rooster met drie dagen per week een dagdeel naar school moest Kije weer in een ritme brengen. Kije vond het waanzinnig spannend en voornamelijk niet leuk. Ondanks dat hij het fijn vond dat hij weer ergens welkom was, zette hij toch vooral zijn hakken in het zand. Zelf begrijpt hij nu weinig van zijn gedrag van toen. Enerzijds was hij moeilijk benaderbaar, anderzijds genoot hij van de aandacht die hij kreeg. Zijn bezoek aan Maupertuus had behalve de aandacht nog een ander positief gevolg. De hulpinstanties lieten hem nu namelijk grotendeels met rust.
Na een aantal weken had hij de wetten en regels binnen Maupertuus vrij aardig door. Hij volgde meer en meer lessen en was ook best bereid om wat werk te maken. Hiermee was de basis gelegd om zijn schoolgang verder uit te bouwen.
In deze fase vond Kije het lastig om aan te geven waar hij tegenaan liep. Nu kan hij dat beter. In zijn algemeenheid vond hij het vooral lastig dat hij weer ‘dingen moest doen’. Opstaan, soms zelfs wassen, aankleden, tandenpoetsen? Alledaagse gewoonten bleken allerminst vanzelfsprekend en kostten hem zodoende veel energie. Dit werd overigens al snel stukken beter nadat Kije verhuisde naar een gezinshuis in Leersum.
Een ander obstakel dat hij tegenkwam in deze fase betrof het leren.
Na zijn herintrede zag Kije school voornamelijk als een grote grabbelton waar hij naar hartenlust onderwerpen uit kon grabbelen om ze vervolgens te bestuderen. Enige vorm van structuur was ook hier niet te ontdekken. Het leren aan de hand van een methode of het opvolgen van instructies van een docent, leek hem dan ook volstrekt zinloos. Liever verloor hij zich in zogenaamde berekeningen van zwarte gaten in het heelal.

Nu, bijna anderhalf jaar later, zit Kije helemaal op zijn plek. De situatie in het gezinshuis in Leersum bleek van beide kanten niet te zijn wat men verwachtte. Inmiddels woont Kije daarom bij een vriend van zijn vader. Hij vindt daar zijn rust, er is structuur, hij krijgt aandacht en de ruimte voor zijn ‘mooie’ eigenaardigheden.
Hetzelfde geldt voor Maupertuus. Hij volgt al een jaar lang alle lessen en scoort fantastisch voor de toetsen. Kije bekent met een brede glimlach dat hij tegenwoordig soms zelf de stoorzender is. De tikkende potloden op de rand van een tafel, die hem aanvankelijk zo overprikkelden, komen nu vaak uit zijn hoek.
Voor nu is het havodiploma het doel op de korte termijn. Kije zelf ziet dit slechts als tussenstation. Hij wil met een vwo-diploma naar de universiteit om scheikunde te gaan studeren. Het verklaren van processen spreekt hem aan. ‘Stofje erbij, stofje eruit…’. Kortom; alles onderzoeken en het goede behouden.
De meest veelzeggende uitspraak van Kije zegt wellicht meer dan bovenstaande tekst. Op de vraag wat het fijnste is dat zijn schoolgang hem tot nu toe heeft opgeleverd, antwoordde hij; “Ik tel eindelijk weer mee”. 

Kije is op Maupertuus het leidend voorwerp wat betreft ons project. Hij is ons voorbeeld als het gaat om een succesvolle aanpak van een gestrande scholier. Als ervaringsdeskundige heeft Kije nog een aantal tips voor thuiszitters die de stap naar het onderwijs nog moeten zetten. Ik citeer.
- “Uit je gevoelens en laat weten wat je wilt. Dan pas krijg je begrip voor je situatie.”
- “Blijf niet te lang hangen in je eigen negatieve gevoel. Ook al lijkt het ‘niets hoeven’ op  
   korte termijn het meest veilig.“
- “Sta open voor verandering.”
Wat nou Asperger? Laten we het er gewoon op houden dat iedereen uniek is en een eerlijke kans verdient. Kije heeft zijn kans gegrepen en heeft zodoende de wind weer in de zeilen. Hij heeft zware stormen moeten trotseren, maar vaart nu lekker voor de wind, zijn toekomst tegemoet.

Geschreven door Luuk Leussink (mentor vo) en Kije (leerling Maupertuus)




Maupertuus
Horstlaan 2
3971 LC Driebergen
tel: 0343-533611
driebergen@maupertuus.info


Geen opmerkingen:

Een reactie posten